ภาพยนต์ที่เรียกได้ว่ารุนแรงมาก ขนาดถึงขั้นได้เรท 18+ เพราะเนื้อเรื่องมีแต่การฆ่าด้วยวิธีการที่โหดเหี้ยม การทารุน ถึงขั้นโรคจิตเลยก็ว่าได้
เรื่องของความรุนแรง และความเก็บกดของชายหนุ่มมากเนี๊ยบ แพทริค เบทแมน ที่มีอาชีพเป็นดีไซน์เนอร์ชื่อดัง และมักจะต้องแต่งตัวเรียบหรูตลอดเวลา นอกจากนี้ผู้คนที่อยู่รอบๆ ก็มีแต่คนรวย ที่คอยแต่จะเบ่งสิ่งของแพงๆ หรือของใหม่ๆ กันอยู่ตลอดเวลา จนทำตัวแพทริคนั้นเริ่มที่จะอึดอัด แต่ยังคงต้องใส่หน้ากากปั้นหน้าหล่อเท่เวลาเข้าสังคม แต่ภายในใจลึกๆ ของเขาเริ่มจะบานปลาย และเริ่มเสพติดการฆ่าคน จากที่ระบายสิ่งอัดอั้นในใจ จนเริ่มเป็นการฆ่าด้วยวิธีโหดเหี้ยมและโรคจิตมากขึ้นและกลายเป็นความบ้าคลั่ง หนังเรื่องนี้สะท้อนแง่มุมหลายอย่างของสังคมตั้งแต่ยุคนั้น จนมาถึงยุคปัจจุบันนี้ ก็ยังมีสภาพสังคมแบบในหนังให้เห็นกันอยู่
ไม่ใช่แค่สังคมดัดจริตและชิงดีชิงเด่นเพียงอย่าเดียวที่หนังต้องการจะสื่อ แต่หนังลงรายละเอียดเชิงลึกในด้านของการแย่งชิงตำแหน่งทางธุรกิจ การชิงดีชิงเด่นที่ยังมีให้เห็นในยุคปัจจุบัน ซึ่งหนังทำให้เห็นว่านี่คือธรรมชาติของมนุษย์ ที่มักจะต้องการให้ตัวเองเป็นจุดสนใจ อาจจะเพื่อลดปมด้อยตัวเองและถีบตัวเองขึ้นมาในจุดยืนที่มีคุณค่าในสังคม ตัวละครหลักอย่าง แพทริค เขาก็คือมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่เรียกว่าเป็นคนขี้อิจฉาก็ได้ เห็นคนที่มีมากกว่าตัวเองก็อยากได้อยากมี ไม่ว่าจะเป็นความเลิศหรูหรือรสนิยมต่าง ๆ เขาเลยต้องทำทุกสิ่งเพื่อให้ตัวเองมีค่าและดูดี ดูสง่างามในสายตาคนอื่น
สิ่งที่น่าสนใจในความอยากตะกายดาวของแพทริคคือความเนี้ยบในการแต่งกายและการดูแลตัวเองแบบขั้นสุด เขาไม่ต้องการให้เกิดข้อบกพร่องใด ๆ ในชีวิตของเขา ทุกอย่างในหัวจรดเท้าของเขาจะต้องดูดี No Dirty เป็นอันขาด ดูไปดูมาก็เหมือนคนมีปม แต่นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ เพราะด้วยความพยายามที่มันมากเกินไป
ยามกลางวันเขาก็คือบุรุษหนุ่มที่ดูดี ดูสะอาดและมีชีวิตที่Perfect แต่เมื่อตกลางคืน ความพยายามในการทำตัว “ดัดจริต” ก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นฆาตรกรโรคจิตที่อยากจะระบายความคับแค้นในใจกับการใช้ชีวิตที่ไม่เป็นตัวเอง ความโรคจิตสุดขั้นของนักแสดงนำอย่าง คริสเตียน เบลล์ทำให้หนังดูน่าจดจำและน่าติดตามมากขึ้น เรื่องนี้ถือว่าสร้างชื่อให้เขาเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางด้วยการตีบทฆาตกรหน้าหล่อแตกกระจุย เขาทำให้บทโรคจิตของฆาตกรทวีความโรคจิตเข้าไปด้วยการใช้อินเนอร์กับบทอย่างเต็มที่
